Ανάσταση των νεκρών και σήψη της ψυχής: τι μας λέει το θαύμα του Χριστού;
Η ευαγγελική περικοπή για την ανάσταση του γιου της χήρας της Ναΐν αλλάζει την κατανόηση ολόκληρης της δημιουργίας και μας κάνει να σκεφτούμε την κατάσταση της δικής μας ψυχής.
Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, στον οργανισμό του αρχίζουν μη αναστρέψιμες διεργασίες. Τα αγγεία καταστρέφονται, οι μικροοργανισμοί εξαπλώνονται ελεύθερα μέσα στο σώμα, διεισδύοντας στο ήπαρ, στην καρδιά, στον εγκέφαλο. Συμβαίνει μοριακή αποσύνθεση, καταστρέφονται οι νευρωνικές συνδέσεις που φυλάσσουν τη μνήμη και τις πληροφορίες για την προσωπικότητα. Από ιατρική άποψη, είναι αδύνατο να αναστηθεί ο άνθρωπος ως προσωπικότητα ακόμη και μερικές ώρες μετά τον θάνατο.
Και σε όλον αυτόν τον οργανισμό, που σφύζει από χημικές αντιδράσεις, πλησιάζει ο Χριστός και λέει: «Νεανίσκε! σοι λέγω, εγέρθητι!».
Εκείνος σηκώνεται και αρχίζει να μιλά… Τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή; Τα κύτταρα συγκεντρώθηκαν αμέσως σε ένα ενιαίο σύνολο; Τα βακτήρια επέστρεψαν από το ήπαρ και τον εγκέφαλο πίσω στο έντερο; Δεν μπορούμε ούτε καν περίπου να φανταστούμε τι πρέπει να συμβεί, ώστε να αρχίσει ξανά να λειτουργεί ο νεκρός οργανισμός, και η σκέψη και η αυτοσυνείδηση να γίνουν πλήρεις.
Η σήψη της ψυχής: η αόρατη αποσύνθεση
Πολλές δημοσιεύσεις λένε ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει δεν είναι καθόλου όπως τη ζωγραφίζουν τα σχολικά εγχειρίδια. Εκτός από τους μελετημένους νόμους, υπάρχουν και άλλοι, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ο πνευματικός κόσμος διαφέρει από τον υλικό πολύ περισσότερο απ’ όσο διαφέρει η βλάστηση της ερήμου από την ποικιλία των αλπικών λειμώνων.
Αλλά η ψυχή, που θα έπρεπε ήδη εδώ, στον υλικό κόσμο, να ζει με όλο τον πλούτο του πνευματικού κόσμου, είναι νεκρή.
Ζει με τα αντανακλαστικά και τα ενδιαφέροντα του ζωικού κόσμου. Γίναμε όμοιοι με μια ματριόσκα, όπου μέσα στο μελλοντικό πτώμα ζει μια νεκρή ψυχή.
Είναι αποκρουστικό να βλέπει κανείς ένα αποσυντιθέμενο πτώμα. Η σήψη, η οσμή της αποσύνθεσης – δεν είναι για τους λιγόψυχους. Πώς μοιάζει η ανθρώπινη ψυχή, μέσα στην οποία συμβαίνουν ταυτόσημες διεργασίες αποσύνθεσης; Αν κάποιος νομίζει ότι αυτό το θέαμα είναι λιγότερο αηδιαστικό, κάνει μεγάλο λάθος.
Οι άγιοι πατέρες λένε ότι τα πεσμένα πνεύματα έχουν τόσο φρικτή όψη, ώστε ο άνθρωπος θα μπορούσε να πεθάνει από τον φόβο μόνο στη θέα τους. Ενώ οι άγγελοι του Θεού έχουν ευπρεπή και ωραία εμφάνιση. Αλλά και οι δαίμονες κάποτε έμοιαζαν έτσι. Η τωρινή τους μορφή είναι η «εικόνα» αυτού που συνέβη με την ουσία τους.
Το ίδιο συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου που ζει με τα πάθη. Το σώμα του μπορεί να είναι όμορφο, αλλά η ψυχή που βρίσκεται μέσα προκαλεί μόνο αποστροφή.
Τα πάθη είναι πολύ χειρότερα από τα σάπια βακτήρια, και η δυσωδία που αναδίδει η ψυχή που έχει διαβρωθεί από τις αμαρτίες είναι χειρότερη από τις πιο αποκρουστικές οσμές.
Πνευματική επιδημία και πώς να σωθούμε
Στα βίοι των αγίων υπάρχουν πολλά μαρτυρίες για το πώς ο άγγελος-φύλακας δεν μπορούσε να πλησιάσει τον άνθρωπο λόγω της δυσωδίας που εξέπεμπε η ψυχή. Αντίθετα, οι δαίμονες, σαν πτωματικές μύγες, κατακλύζουν μια τέτοια ψυχή και τοποθετούν σε αυτή τα αυγά τους. Καθώς αναπτύσσονται, αυτά τα αυγά προσελκύουν ισχυρότερους δαίμονες-νεκροφάγους, που αγαπούν να τρέφονται με τους ρευστοποιημένους ιστούς της αποσυντιθέμενης ψυχής. Η σαπίζουσα ψυχή γίνεται εστία πνευματικής μόλυνσης.
Τα γεγονότα στον κόσμο λειτουργούν ως ισχυρός καταλύτης για τη διάδοση αυτής της μόλυνσης.
Συμβαίνει μια πρωτοφανής σε κλίμακα δαιμονοποίηση ολόκληρης της παγκόσμιας κοινότητας. Τα μέσα επικοινωνίας είναι συνδεδεμένα με κάθε αυτί για να εισάγουν στις ανθρώπινες ψυχές παθογόνες διαβολικές βακτήριες. Ο καθένας από εμάς είναι ήδη φορέας αυτών των δαιμονικών αυγών. Η διαφορά είναι μόνο στην ύπαρξη ανοσίας. Είτε αντιστεκόμαστε στον πολλαπλασιασμό τους, είτε μολυνόμαστε πολύ γρήγορα.
Τι πρέπει να κάνουμε και πώς να σωθούμε; Πρώτον, να σταματήσουμε να κλαίμε για τα πτώματα των άλλων, ενώ το δικό μας βρωμάει. Δεύτερον, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ψυχές μας είναι ήδη νεκρές, ό,τι και να νομίζουμε για τον εαυτό μας.
Η ζωή της ψυχής καθορίζεται μόνο από ένα πράγμα – την άμεση σύνδεσή της με την Πηγή της ζωής, τον Θεό.
Αυτή η σύνδεση φανερώνεται με την παρουσία της χάριτος στην ψυχή. Αν αυτή δεν υπάρχει, αυτό σημαίνει ότι είμαστε νεκροί και δεν μπορούμε να τραβήξουμε τον εαυτό μας από τον ίδιο μας τον τάφο.
Μένει μόνο ένα πράγμα – η ταπείνωση, ο θρήνος και η ελπίδα ότι με την ψυχή μας θα συμβεί το ίδιο όπως και με τον γιο της χήρας της Ναΐν. Είναι τη δική μας ψυχή που μεταφέρουν για να την ρίξουν στη φωτιά της Γεέννας. Μία μόνο ελπίδα έχουμε – την Μητέρα του Θεού, η οποία με τον θρήνο Της θα αφυπνίσει τον οίκτο του Θείου Υιού Της. Όχι οίκτο προς εμάς, γιατί σύμφωνα με τις αμαρτίες μας δεν είμαστε άξιοι καμίας συμπόνιας, αλλά οίκτο προς τα δάκρυα της Πανάχραντης Μητέρας, η οποία θρηνεί για τις ψυχές μας, επειδή είμαστε και δικά Της παιδιά. Και έχουμε ακόμη την ελπίδα στις προσευχές των αγίων, που μαζί με την Θεοτόκο περιέβαλαν τον τάφο της νεκρωμένης ψυχής μας. Βλέποντας αυτή την πομπή, ίσως και στην ψυχή μας να πει ο Σωτήρας: «Σοι λέγω, εγέρθητι! Ανάστηθι από της κλίνης του αιωνίου θανάτου, εισέλθε εις την ζωήν, την ητοιμασμένην τοις δικαίοις, δια τα δάκρυα της Πανάχραντης Μητρός Μου και δια τας προσευχάς των αγίων Μου».
