Στο γερμανικό παράρτημα της ΕΟΔ μίλησαν για τον δρόμο ενός μουσουλμάνου προς τον χριστιανισμό.
Ένας που προέρχεται από μουσουλμανική οικογένεια περιέγραψε πώς μέσω της κατάθλιψης, των ναρκωτικών και της αναζήτησης του νοήματος της ζωής έφτασε στην Ορθοδοξία.
Το γερμανικό παράρτημα της Ένωσης Ορθοδόξων Δημοσιογράφων δημοσίευσε τη μαρτυρία ενός ανθρώπου από μουσουλμανική οικογένεια σχετικά με τον δρόμο του προς την Ορθοδοξία.
Ο συγγραφέας της επιστολής προς τη γερμανική συντακτική ομάδα της ΕΟΔ γεννήθηκε σε μια τουρκοκουρδική μουσουλμανική οικογένεια στη Γερμανία. Είπε ότι στην εφηβεία του, αντιμετωπίζοντας την έλλειψη κατανόησης και τη σκληρότητα μέσα στην οικογένεια, άρχισε να μισεί το Ισλάμ, ταυτίζοντάς το με τους συγγενείς που τον απέρριψαν. Ο νεαρός ενδιαφέρθηκε για τον κομμουνισμό και την αθεΐα, και αργότερα έγινε αγνωστικιστής. Στην ηλικία των 15–16 ετών εθίστηκε στα ναρκωτικά και μπήκε σε εγκληματικούς κύκλους, πέφτοντας σε βαθιά κατάθλιψη με αυτοκτονικές σκέψεις.
Το 2024, μετά τον θάνατο ενός στενού φίλου και συγγενή με τον οποίο δεν πρόλαβε να συμφιλιωθεί, άρχισε να προσεύχεται κρυφά και να αναζητά τον Θεό. Επισκεπτόταν τον καθολικό καθεδρικό ναό της Κολωνίας, προτεσταντική εκκλησία, τζαμί και ακόμη και ινδουιστικό ναό.
«Στον καθεδρικό ναό ένιωσα κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω – χαρά, παρηγοριά, περιέργεια. Δεν ήταν η αρχιτεκτονική ούτε το τραγούδι, αλλά κάτι βαθύτερο», θυμάται ο συγγραφέας.
Μέσω των κοινωνικών δικτύων έμαθε για την Ορθοδοξία και πήγε στη ρωσική ορθόδοξη εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Κολωνία. Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας ένιωσε τα ίδια συναισθήματα όπως και στον καθεδρικό, αλλά πολύ πιο έντονα.
«Κατά τη διάρκεια της μνημόνευσης των κεκοιμημένων με κατέλαβαν αντικρουόμενα συναισθήματα: χαρά, λύπη, μετάνοια, ελπίδα – και πάνω απ’ όλα αγάπη. Ένιωσα σαν κάποιος να με αγκαλιάζει, αν και δεν υπήρχε κανείς γύρω μου», διηγείται ο ίδιος.
Όταν οι συγγενείς έμαθαν για την απόφασή του να γίνει Ορθόδοξος, πολλοί τον απέρριψαν. Ιδιαίτερα αντέδρασε η οικογένεια από τη μεριά της μητέρας του: πώς θα μπορούσε, ως απόγονος Τούρκου προπάππου που πολέμησε εναντίον Ελλήνων και Αρμενίων, να δεχθεί «την πίστη του εχθρού»; Ένας από τους συγγενείς δήλωσε ότι για την οικογένεια «δεν υπάρχει πια».
Μετά από μια ειλικρινή προσευχή μπροστά σε έναν σταυρό που είχε σχεδιάσει πάνω σε πίνακα, όταν εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του και ζήτησε βοήθεια από τον Χριστό, σταμάτησαν οι εφιάλτες που τον βασάνιζαν μετά τον θάνατο του φίλου του.
«Η κατάθλιψή μου εξαφανίστηκε οριστικά. Οι αυτοκτονικές σκέψεις έφυγαν. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο με αγάπη – να αγαπώ τον εαυτό μου και ακόμη κι εκείνους που με απέρριψαν», μαρτυρεί ο συγγραφέας.
Πλέον ετοιμάζεται να δεχθεί το Βάπτισμα. Κάποια μέλη της οικογένειας άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον και προσεκτική συμπάθεια προς αυτόν. Έγινε παράδειγμα για άλλους ανθρώπους που επιθυμούν να αλλάξουν τη ζωή τους.
«Δεν είμαι ακόμα τέλειος χριστιανός – αλλά κάθε άγιος κάποτε ήταν αμαρτωλός, και κάθε άγιος έχει αγιαστεί από τον Κύριό μας», καταλήγει ο συγγραφέας.
Προηγουμένως, η ΕΟΔ είχε γράψει για το πώς να ακούσει κανείς τον λόγο του Θεού μέσα στον κοσμικό θόρυβο.
