Γέροντας Δοσίθεος: Η ευθύνη μας για τη νεολαία είναι πολύ μεγάλη.
Ο γέροντας Δοσίθεος, σε συνέντευξή του στην ελληνική συντακτική ομάδα του ΕΟΔ, μίλησε για το ότι η σύγχρονη εκκλησιαστική ηγεσία έχει αφήσει τη νεολαία στην άγνοια και στη μοίρα της.
Στη συζήτησή του με την ελληνική συντακτική ομάδα της Ένωσης Ορθοδόξων Δημοσιογράφων, ο γέροντας Δοσίθεος μοιράστηκε βαθιές σκέψεις σχετικά με την πνευματική κατάσταση της σύγχρονης γενιάς και την ευθύνη της Εκκλησίας απέναντι στη νεολαία. Αφορμή για τη συζήτηση στάθηκε μια μεγάλη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο ελληνικό κανάλι του ΕΟΔ στο YouTube.
Όπως τόνισε ο γέροντας, σήμερα τίθεται ιδιαίτερα έντονα το ερώτημα: στα χέρια ποιων θα περάσει η πίστη μας, ποιοι θα συνεχίσουν τον δρόμο της χριστιανικής ζωής και θα διαφυλάξουν την ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας. Το θέμα αυτό δεν είναι απλώς θεολογικό, αλλά και υπαρξιακό: από το πόσο προσεκτικά θα ασχοληθεί η Εκκλησία με την αγωγή των νέων, εξαρτάται το αυριανό της μέλλον.
«Η ευθύνη μας είναι πολύ μεγάλη.»
Η ευθύνη μας είναι πολύ μεγάλη για αυτό το θέμα, αδερφέ μου. Η ευθύνη των αρχιερέων ιδίως, της διοίκησης της Εκκλησίας, διότι άφησαν τους νέους στο έλεος. Πολλοί νέοι επικοινωνούν μαζί μου και μου λένε πόση άγνοια έχουν για την πραγματικότητα. Διότι αφήσαμε τους νέους να μην ξέρουν από πού ήρθαν, να μην ξέρουν γιατί ήρθαν, να μην ξέρουν πού θα πάνε. Οπότε, δεν είναι φυσικό να μην ξέρει και να πηγαίνει από εδώ κι από εκεί χαμένος, και να ψάχνει ενδιαφέροντα μέσα στην αμαρτία, μέσα στο βούρκο, και να χάνονται.
Ενώ ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός. Όσο χρόνο επιτρέπει ο Θεός σε αυτή τη ζωή, να είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία του Χριστού και με τον Χριστό, και όταν μας καλέσει, να πάμε αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών. Αιώνια! Διότι ο άνθρωπος δεν πεθαίνει. Απλώς αλλάζει η κατάσταση: από την προσωρινότητα πάει στην αιωνιότητα. Είτε του αρέσει είτε δεν του αρέσει. Το θέμα δεν είναι ότι δεν πεθαίνει. Το θέμα είναι πού θα πάει· θα είναι αθάνατος, αλλά με ποιον θα πάει, διότι υπάρχουν δύο καταστάσεις. Ή με τον Χριστό, πλήρης ελευθερίας, ή με τον διάβολο, ελεύθερος να επιλέξει. Είναι δύο καταστάσεις.
Ο Χριστός, βλέπεις, πλήρης ελευθερίας· «ὃς θέλει», λέει. Ενώ ο διάβολος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα προκειμένου να πλανήσει τον άνθρωπο για να τον πάρει μαζί του. Η επιλογή είναι καθαρά δική μας — με ποιον θέλουμε να πάμε. Αν ένας νέος επιλέξει τον Χριστό, ήδη από αυτή τη ζωή θα ζει έναν παράδεισο. Διότι όχι μόνο οι νέοι, αλλά όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε τη χαρά, την αγάπη, την ειρήνη. Αυτά τα συστατικά, τα οποία έχει ανάγκη ο άνθρωπος, θα τα βρει μόνο με τον Χριστό. Τα άλλα είναι ψεύτικα· και η αγάπη, και η χαρά, και η ειρήνη είναι ψεύτικες.
Μοιάζουν βέβαια, όπως μοιάζει ο χρυσός με τον μπρούντζο. Γυαλίζουν και τα δύο, αλλά ο χρυσός είναι αυτός που έχει αξία. Το άλλο, όσο κι αν γυαλίζει, είναι για τα σκουπίδια. Έτσι είναι και ο άνθρωπος που αναζητά τις χαρές και την αγάπη μέσα στην αμαρτία. Ενώ άμα πάει με τον Χριστό και με την Εκκλησία του Χριστού, θα είναι πλήρης και δεν θα του λείπει τίποτε. Ενώ ο άλλος, κι όλη την αμαρτία να τη φάει, πάλι κενός θα είναι· άδειος θα είναι.
Γι’ αυτό βλέπετε, αυτοί που αυτοκτονούν τα έχουν όλα, δεν τους λείπει τίποτε· τους λείπει όμως ο Χριστός. Αν τους ρωτούσαμε πριν αυτοκτονήσουν τι τους λείπει, θα βλέπατε ότι από υλικά πράγματα — τίποτα, από αμαρτία — δεν τους λείπει τίποτα, τίποτα· αλλά τους λείπει ο Χριστός, το παν, το σημαντικότερο. Και αποφασίζουν και βάζουν τέλος στη ζωή τους.
Λοιπόν, έτσι θα παρακαλούσα τους νέους να ενωθούν με τον Χριστό και την Εκκλησία του Χριστού. Ας κάνουν ένα πείραμα· έναν μήνα, δύο μήνες. Δεν θα έφευγαν ποτέ ξανά από τον Χριστό· ποτέ δεν θα έφευγαν, διότι εκεί θα έβρισκαν όλα τα ιδανικά: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, εγκράτεια — τα πάντα θα έβρισκαν εκεί. Ας το δοκιμάσουν· δεν έχει κόστος, δεν έχει κόστος. Τους ικετεύω δηλαδή· ας κάνουν ένα πείραμα, μια δοκιμή. Δοκίμασαν τόσα και τόσα άλλα και δεν βρήκαν τίποτε. Θα πάνε με την Εκκλησία του Χριστού και θα τα βρουν όλα. Ναι, έτσι.
Αυτά τα λόγια του γέροντα Δοσιθέου ακούστηκαν ως μια ειλικρινής πρόσκληση όχι μόνο προς τη νεολαία, αλλά και προς όλους τους χριστιανούς — να θυμηθούν ότι η πίστη δεν μεταδίδεται αυτόματα, αλλά γεννιέται μέσα από τη ζωντανή επικοινωνία, την αγάπη, την προσοχή και το προσωπικό παράδειγμα.
Ο γέροντας υπενθύμισε: αν η Εκκλησία δεν απλώσει το χέρι της προς τους νέους, αν δεν τους ανοίξει τον δρόμο προς τον Χριστό, ο κόσμος θα γεμίσει τις καρδιές τους με κάτι άλλο. Όμως μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος βρίσκει την αληθινή πληρότητα, τη γνήσια χαρά και το νόημα της ζωής.
